fot. Philippe Oursel
Jeździectwo nie dla każdego
Za bezwzględne przeciwwskazanie do uprawiania jeździectwa uważam ostre neuralgie i świeże przepukliny.
W takich stanach dopuszczalna jest tylko jazda z asekuracją drugiej osoby (prowadzącej konia). Jeździec korzysta wtedy z jazdy jako formy terapii działającej w tym wypadku na rozluźnienie ciała. Dopuszcza się tylko taką formę gdzie występuje jedynie rytmiczny ruch ciała wierzchowca bez wstrząsów i napięcia mięśni niezbędnych dla utrzymania samodzielnej równowagi i kontroli konia w chodach wyższych od stępa. Sama jazda stępem i delikatny ucisk na dyski międzykręgowe będzie poprawiał ich ukrwienie. A ciepło konia (na oklep) i odpowiednie pozycje rozluźnią mięśnie jeźdźca .
W wyżej wymienionych stanach niedopuszczalna jest jazda z pełnym prowadzeniem konia w wyższych chodach. Nie tylko ze względu na możliwość pogłębienia. Jednak także na napięcia emocjonalne związane z bólem w ciele. Odbierane są niekorzystnie przez wierzchowca, przez co koń może być dodatkowo pobudzony.
Kolejnym przeciwwskazaniem będą poważne zaburzenia związane z ośrodkami równowagi, koordynacji (niezborność ruchowa), błędnika. W tych przypadkach także przeciwwskazaniem będzie jazda z pełną samodzielną kontrolą konia. Forma jazdy z asekuracją, jaką jest hipoterapia, jest często wskazana jako terapia .
To, co powinno być zdiagnozowane u wszystkich jeźdźców to skróty kończyn, które mogą być rzeczywiste lub funkcjonalne (powstałe na wskutek przykurczy, zrostów, po wypadkach).
Będą one zaburzać równowagę w siodle i jeśli nie są zdiagnozowane, nieświadomy ich jeździec może poprzez kontynuacje treningu bez odpowiedniej korekty ortopedycznej lub ćwiczeń uzupełniających pogłębiać patologiczny łańcuch kinematyczny w swoim ciele. Diagnostyka długości kończyn jest prosta i możemy ją wykonać u każdego ortopedy lub fizjoterapeuty. Mogą to być niewielkie różnice możliwe do korekcji wkładkami do butów. Przyczyną skrótów mogą być także zrosty tkanek po urazach (złamaniach) lub przykurcze nie rozciąganych mięśni (częste u zawodników – wielogodzinna jazda w podobnej pozycji i tej samej długości puślisk). Diagnoza skrótów pomoże nam wyjaśnić częste przyczyny różnic w długości puślisk, przesuwania się siodła na jedną stronę, lub nadmiernego pochylania w zakrętach.
