fot. Steven Tammariello, CC BY-ND
Zespołowi badawczemu udało się wydobyć DNA ze sproszkowanej kości, która uległa degradacji na skutek czasu i procesu posrebrzania. Szczęśliwie jednak DNA mitochondrialne było nienaruszone.
„Stwierdziliśmy, że Seabiscuit posiadał warianty genów, które często występują u koni, które odnoszą sukcesy na torach. Co ciekawe, znaleźliśmy też mniejsze warianty, które powszechnie występują u koni wyścigowych.”
„Ta nieco rzadka genetyczna kombinacja wytrzymałości i prędkości wydaje się być odzwierciedlona w rekordach wyścigowych mistrza. Wygrywał na dystansach od 1000 m do 2000 m. Ponadto dzisiejsze konie, które zidentyfikowaliśmy z tym genotypem, mają tendencję do późnego odnoszenia sukcesów. Seabiscuit nie stał się prawdziwą gwiazdą wyścigów aż do sezonu wyścigowego w wieku 4 lat.”
„Nasze laboratorium będzie nadal badać genom Seabiscuita. Koncentrować będziemy się na genach powiązanych z innymi cechami fizycznymi, a także genach, które kontrolują cechy temperamentu. Być może Seabiscuit miał warianty w tych genach behawioralnych, które dały mu niewiarygodne pragnienie zwycięstwa, pomimo jego mniej idealnych fizycznych atrybutów.”
Poprzez to badanie współpracujący partnerzy mają nadzieję dowiedzieć się, jakie składniki genetyczne sprawiły, że Seabiscuit był doskonałym koniem wyścigowym. Ciekawe będzie, czy DNA Seabiscuita jest wyraźnie inne, niż współczesnych koni wyścigowych. Na razie perspektywa klonowania Seabiscuita nie jest możliwa, z powodu niewystarczającej ilości i niskiej jakości DNA, które można odzyskać z kopyt.
Źródło: https://theconversation.com/can-seabiscuits-dna-explain-his-elite-racing-ability-104099
