Klacz podczas jednego z etapów eksperymentu/fot. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0191845.g001
Przebieg eksperymentu
W eksperymencie naukowcy wykorzystali 19 zdrowych klaczy różnych ras, które nie były w ciąży. Wybrano także siedem ogierów w wieku od 5 do 19 lat, pochodzących z różnych hodowli i z dowiedzioną płodnością. Na potrzeby badań zbudowano specjalną stajnię z czterema boksami po każdej stronie i korytarzem biegnącym przez środek budynku. Ściany boksów miały wysokość 140 cm z metalową kratką powyżej.
Podczas każdej próby ogiery były losowo przypisywane do różnych boksów, klacz była wpuszczana na korytarz, a jej zachowanie było nagrywane. Doświadczenie powtarzano czterokrotnie podczas dwóch cyklów – dwukrotnie w trakcie trwania rui i poza fazą płodności.
W niektórych sytuacjach klacze nawiązywały kontakt dźwiękowy, mogły wąchać ogiera oraz miały ograniczony kontakt fizyczny, zaś w innym przypadku miały dostęp jedynie przez niewielki otwór w drzwiach z bardzo ograniczonym kontaktem wizualnym. Sprawdzano także reakcje przy dobrym kontakcie wizualnym po zdjęciu osłon z boksów.
Ogiery oceniano w siedmiostopniowej skali z oceną preferencji 1 dla ogiera, który uzyskał najwyższy czas kontaktu w pierwszej rundzie testowej, a wynikiem 7 dla ogiera z najmniejszym czasem kontaktu.
