fot. pixabayNajnowsze badania sugerują, ze parowanie siana dla koni z RAO niekoniecznie ma korzystny wpływ na ich leczenie. O ile parowanie skutecznie zmniejsza ilość niechcianej pleśni w sianie, naukowcom ciężko określić jaki ma wpływ na układ oddechowy. Francuski zespół badawczy określił to jako “niespójny wpływ na odpowiedź układu oddechowego koni dotkniętych RAO”.
Parowanie siana dla koni z RAO – jaki ma wpływ?
Eric Richard i jego koledzy, opublikowali artykuł w czasopiśmie BMC Veterinary Research dotyczący parowania siana i jego wpływu na układ oddechowy u chorych koni.
Uważa się, że moczenie i parowanie wysokotemperaturowe siana znacznie zmniejsza ekspozycję na cząstki respirabilne. Jednak jak zauważyła grupa badawcza żadne opublikowane badania nie zbadały potencjalnego wpływu parowania siana na zapalenie dolnych dróg oddechowych u koni z RAO.
Naukowcy postanowili określić kliniczne, cytologiczne i cytokinowe odpowiedzi oddechowe. Badano zarówno zdrowe konie kontrolne, jak i konie z RAO doświadczalnie eksponowane na parzone lub suche siano.
Opisali eksperyment obejmujący sześć koni chorych z sześcioma zdrowymi zwierzętami kontrolnymi. Obie grupy były początkowo karmione parzonym sianem przez pięć dni z rzędu. Dwadzieścia sześć dni później obie grupy karmiono suchym sianem przez pięć dni. Zwierzęta były trzymane na pastwisku podczas trwania eksperymentu. Konie badano każdorazowo na dwa dni przed karmieniem i pięć dni po.
Zwierzęta oceniono klinicznie na podstawie akumulacji śluzu tchawicznego i analizy płynu z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego. Celem było określenie, jakie rodzaje komórek były obecne, a także sprawdzenie poziomów cytokin. Cytokiny są wydzielane przez komórki układu immunologicznego.
Jak się okazało niezależnie czy siano było suche czy parzone nie miało to istotnego wpływu na wyniki kliniczne zwierząt.
Procenty neutrofili, jak również odpowiedź cytokinowa obserwowana w płynie płucnym, znacznie wzrosły po tym, jak konie otrzymały obydwa rodzaje siana.
“W oparciu o reakcje zapalne mierzone po obu rodzajach karmienia, można wysunąć hipotezę, że inne nieocenione bodźce mogą nadal występować w sianie nawet po parowaniu (np. pleśń i fragmenty ściany bakterii).”
Pomimo odkryć naukowcy stwierdzili, że znaczenie parowanego siana uzasadnia dalsze badania, zarówno w kontekście zapobiegania jak i leczenia RAO.
W skład całego zespołu badawczego wchodzili: Marie Orard, Erika Hue, Anne Couroucé, Céline Bizon-Mercier, Marie-Pierre Toquet, Meriel Moore-Colyer, Laurent Couëtil, Stéphane Pronost, Romain Paillot, Magali Demoor i Eric Richard. Reprezentujący głównie francuskie instytucje.
Źródło: https://bmcvetres.biomedcentral.com/articles/10.1186/s12917-018-1636-4
