fot. Clayton https://doi.org/10.1371/journal.pone.0196960
Hilary Clayton wraz z zespołem badawczym sprawdzali, jak jazda w beztybinkowym siodle wpływa na stabilność jeźdźca.
Pięć koni, które były w ciągłym treningu ujeżdżeniowym były dosiadane przez swoich regularnych jeźdźców w ich codziennych tradycyjnych siodłach oraz beztybinkowych. Mata ciśnieniowa między siodłem a grzbietem konia została użyta do określenia położenia środka ciężkości.
We wszystkich przypadkach informacje zbierano podczas treningu, kiedy konie poruszały się w stępie, kłusie i galopie, zarówno zebranym jak i wyciągniętym na liniach prostych, aby zaobserwować różnice w dwóch typach siodeł.
Wyniki testów jazdy w siodłach beztybinkowych
Badacze przedstawili wyniki swoich testów w czasopiśmie Plos One. Wyniki pokazały, że w porównaniu do siodła tradycyjnego siodło bez tybinek powodowało znaczne zmniejszenie ruchu bocznego, jeśli chodzi o środek nacisku jeźdźca we wszystkich chodach, oraz zmniejszenie przemieszczania w kierunku do przodu i do tyłu w kłusie zebranym i wyciągniętym oraz w wydłużonym galopie.
Zespół badawczy uważa, że poprawa stabilności wyniknęła z braku tybinek , dzięki czemu uda jeźdźca leżały bliżej siebie. Co ułatwiało działanie mięśni biodrowo-lędźwiowych w stabilizowaniu i kontrolowaniu ruchów miednicy i tułowia.
„Bliski kontakt między jeźdźcem a koniem może również zwiększyć transfer informacji za pomocą dotyku. Podsumowując: użycie bezkołowego siodła, które pozwoliło na bliższy kontakt nóg jeźdźca z bokami klatki piersiowej konia, znacznie poprawiło stabilność jeźdźca, szczególnie w kierunku bocznym” – mówili naukowcy.
Zauważyli także, że jeźdźcy lepiej kontrolowali ruch przód-tył, w szczególności w kłusie wyciągniętym i zebranym.
Czy czeka nas rewolucja w siodlarstwie? Wyniki świadczą o tym, że dalsze badania w tym zakresie są uzasadnione. Dyskutując nad wynikami badacze dodali, że siodła tybinkowe wpływają nie tylko na przemieszczanie się środka ciężkości jeźdźca, ale także na cały układ koń-jeździec. Nowy model siodła może pomóc w stworzeniu bardziej kontrolowanego przez jeźdźca systemu.
„Może to wynikać ze zmian w kinematyce jeźdźca, skutkujących korzystnymi dostosowaniami mięśni i biomechaniki, lub może to być związane z lepszym przekazywaniem informacjami w wyniku bliższego kontaktu nóg jeźdźca z koniem – komentowali.
Zespół badawczy składał się z Hilary Clayton z Michigan State University: Alexandry Hampson z Happy Athlete Sport Therapy w Yellowknife w Kanadzie; Petera Fraser z Pete Fraser Consulting w Oakland w Kalifornii; Arlene White, z Animal Rehab Institute w Loxahatchee na Florydzie i Agnety Egenvall ze Szwedzkiego Uniwersytetu Nauk Rolniczych w Uppsali.
Źródło: Clayton HM, Hampson A, Fraser P, White A, Egenvall A (2018) Comparison of rider stability in a flapless saddle versus a conventional saddle. PLoS ONE 13(6): e0196960.
