Parajeździectwo

Reklama

Jeździectwo dla osób niepełnosprawnych ruchowo. Parajeździectwo obejmuje również osoby niewidome i niedowidzące.

Parajeździectwo – dyscypliny

Parajeździectwo przede wszystkim skupia się na jednej dyscyplinie, jaką jest paraujeżdżenie.

Paraujeżdżenie

Ujeżdżenie dla osób niepełnosprawnych ruchowo. Jest dyscypliną Olimpijską od 1996 r. W Polsce oficjalnie zaistniało w 2001 r., kiedy to zostały zorganizowane pierwsze Zawody Ogólnopolskie w tej dyscyplinie. W 2006 r. Paraujeżdżenie wcielono w oficjalne struktury FEI, a tym samym również Polskiego Związku Jeździeckiego.

Poziomy w paraujeżdżeniu zależą od stopnia niepełnosprawności. Zawodnicy są do nich przydzielani do po bardzo wnikliwych kwalifikacjach. Badania prowadzone w ramach zakwalifikowywania zawodnika są ważne przez pięć lat od dnia ich wykonania.

Wyróżnia się następujące kategorie paraujeżdżenia:

poziom 1a: jazda stępem,
poziom 1b: jazda stępem i krótkie odcinki jazdy kłusem
poziom 2: jazda stępem i kłusem,
poziom 3: jazda stępem, kłusem i galopem,
poziom 4: jazda stępem, kłusem i galopem, chody boczne, półpiruety

System klasyfikacyjny opracowany został przez Chris Meaden, specjalistkę hipoterapii z Wielkiej Brytanii.

Philippa Johnson-Dwyer na IO w Rio 2016.
Fot: FEI/Jon Stroud

Paraujeżdżenie w Polsce

Na Zawodach Ogólnopolskich stosuje się podział zawodników na dwie grupy: A i B.

W grupie A występują jeźdźcy, którzy startują na poziomach zgodnych z przyznaną klasyfikacją. Od 2013 r. istnieje także podział grupy A na Juniorów i Seniorów. Juniorzy wykonują prostsze programy.

W grupie B startują zawodnicy, którzy nie mają przyznanej klasyfikacji (ale spełniają kryterium minimalnej niepełnosprawności) lub zawodnicy startujący poniżej przyznanego poziomu klasyfikacyjnego. W grupie B zawodnik lub trener określają poziom startowy na dane zawody.

Reklama

Facebook

Twitter